NICOLAAS BEETS -: [ jose een verhaal 1E ]

Sikko Hachmer	Deze site doorzoeken

NICOLAAS BEETS [ jose een verhaal 1 E ] Google en Gruppe informatie !! = http://parpas.nl Schrijf u in en krijg regelmatig gratis informatie !! Liebes Freunden / Mitgliedern Seien Sie bitte so freundlich und setzen Sie jeden, der eventuell Interesse an meiner W.k.W Gruppe -: Par-in-Pas / ..... FORUM hat, von unserer Existenz in Kenntnis !! Ich hoffe, Sie haben ein schönes Tag / Wochenende W.k.W Freund .. .. .. Sikko Heinrich Hachmer Mei 2012 single 49 % - frei 7 % - suchend 36 % - witwe oder witwer 1 % - offene Beziehung 0 % - kompliziert 5 % - vergeben oder verpartnert 0 % - verliebt, 0 % - verlobt 0 % - verheiratet 1 % Č Opmerkingen _displayNameOrEmail_ - _time_ - Verwijderen _text_ sikko hachmer - 12 mei 2012 00:26 BRON : Nicolaas Beets (Haarlem, 13 september 1814 – Utrecht, 13 maart 1903), ook bekend onder het pseudoniem Hildebrand, was een Nederlands auteur, dichter, predikant en hoogleraar. Maar jose hoort, en opgevlogen Ontbloot hy 't lemmer voor hare oogen: Zy sidderde op 't gezicht, En sloot het oog vol huivring dicht; Terwijl hy 't vurig tegenblikt, Met oogen, waar de woede uit licht, En met een stem die haar verschrikt, ‘florinde!’ riep hy: dit 's mijn zwaard, Maar zie, wy scheiden nooit op aard. Toen elk en alles my verliet, Verliet dit eerlijk staal my niet; Het heeft my beter dienst gedaan, Dan wat me ooit dierbaar wezen kon, Ik kleef het als my zelven aan, Ik min het als myn oog de zon! Zoo dit het offer wezen moet, Waarmeê myn ziel haar euvlen boet, Zoo is 't met my gedaan, En wacht ik 's Hemels felste straf Op 't wederspannig voorhoofd af! . . . . . . . . . . . . . . . . . Nog is mijn wraakzucht niet voldaan, Zy moet zich tegen de oorzaak wenden Van al mijn lijfs-en zielsellenden!’ XX En spraakloos zag de maagd hem aan, En zonk toen bleek bestorven, smeekend En weenend neder aan zijn kniên, En sprak zoo roerend - zoo hartbrekend: ‘Moet ik u weêr verloren zien! Ach jose, jose, zult gy nimmer Ten hemel ingaan, - moet gy immer De bloedvlek op uw schuldig hoofd Behouden, wordt de stem der wrake en Der boosheid nòòit in u verdoofd? Kunt ge om den hemel niet verzaken Wat gy der helle hebt beloofd?.... O jose, zie mijn droeve tranen - Gedenk uw moeder! - Ach zy meent U 't enge hemelpad te banen - Maar o - zy vindt uw hart versteend; God zelf - Hy biedt u zijn genade, Die gy zoo lang - zoo norsch versmaadde, Nog eens, en gy verstoot ze weêr, En buigt de ondankbre knie niet neêr! Zoo gaat gy nooit ten hemel heen, Maar u (verschriklijk!) wacht het oord, Waar tandgeknars is en geween,... O zeg, dat gy mijn smeeken hoort, Zeg dat ge uw ziele niet vermoordt, Herroep, herroep dat vreeslijk woord, Wend van uw buigend hoofd de straf Des hemels af, - Ach, blik niet zoo verstoord!..... Laat ons weêr knielen in gebeên’,.... Maar joses mond sprak: ‘neen.’ ‘Neen’ - nogmaals ‘neen’ - tot driemaal ‘neen!’ Toen smolt florinde in hopeloos geween: De smart belett'e haar te spreken; Het was gedaan, - zy kòn niet meer, Maar snikkend zonk de teedre neêr Haar tranen stroomende als by beken; Zy lag als beeld der Raadloosheid, Gekromd aan josees voet, Gelaat en boezem nat beschreid, En de oogen rood van bloed; De zwarte lokken zwierden haar Langs hals en schoudren golvend af; Zoo troostloos smeekend lag ze daar, Als of ze een droeve boetling waar, Die mindring bad van straf; En toch 't was om haar-zelve niet, Dat zy ten prooi was aan 't verdriet, Alleen om hem dien ze als zich-zelf beminde, En die, volhardende in de hardheid van zijn lot, Genade weigren bleef van God, Was 't jamren van florinde. Zy wrong de handen, hief het oog Tot hem, - tot den gestarnden boog Des Hemels, als om hulp te smeeken, En snikte - en trachtte toen te spreken, Maar zweeg - gedachte en woord bleef steken,... O God! wat steeg haar lijden hoog. XXI En hy die' t neen had uitgesproken, Hardnekkig bleef en onverwrikt, O, nu hy op florinde blikt, Nu voelt hy 't hart op nieuw gebroken: Want zie! het was een droef gezicht; Zy die zoo doodsbleek voor hem ligt, Zoo nat van tranen - is zy niet Het eenigst wezen dat, op aard, Hem met haar liefde niet verliet, En al zijn liefde waard? En -- kwam zy niet als bode van Zijn zaalge moeder? - God, hoe kan Hy aarslen? - maar de Wraak, de Haat, Sints zeven jaar in 't hart gekoesterd, En als een lievlingsdrift gevoedsterd, Wat wordt hy als hem die verlaat? Zal hy ze op eens en NU verzaken, Nu zy hem 't grootst genot voorspelt, En weldra 't hoofd des valschaarts geldt, Die hem tot wien hy was moest maken Zal hier florinde hem weêrhouden? 't Onzeker uitzicht van in deugd, In rust en vreedzaam te verouden, En van aanstaande levensvreugd? - Vreugd - ? op een wareld die geen vreugd heeft, Waar niets hem immer 't hart verheugd heeft, Dan - de ijslijkheid der wraak: - die strijd Is schriklijk - o!'t zijn oogenblikken Waar lichaam beide en ziel in lijdt, Als driften van den wil beschikken! Gy al te zaalgen! oordeelt niet, Wier leven kalm daar henen vliet, Wier pad zich langs de rozen wendt, Die slechts geluk en droomen ziet, Met d'ijslijke' oorlog onbekend, Die in 't gemoed Vermoordend woedt, Een felle koorts door de aadren zendt, De reden velt, de denkkracht knot, En omwoedt als een helspook, tot De ziel in 't kampen, afgemat Bezwijkt, - Gelukskind, denk u dat! En oordeel hoe 't den man verging, Die in zoo'n schrikbren twijfel hing; Dat kiezen tusschen kwaad en goed Werkt als verbijstring op 't gemoed; Hem was 't als spleet hem 't hoofd in tweên, Zijn tanden klappren tegen een, Het witte schuim omgeeft zijn mond, Zijn oogen rollen vreeslijk rond En glinstren als twee bliksems; - hoe Zal hy besluiten? treedt hy toe, Toe tot de ontferming Gods? - Neen, - aarde en hemel't is gedaan,... Hy rukt zich van florinde los, - Ziet haar nog eens, en schriklijk aan, - Ontvlucht haar - en verdwijnt in 't bosch. XXII En zy stort neder met een gil, Luid - aaklig - valsch en schril, En ligt daar pijnlijk uitgestrekt, - Ach, werd zy nimmermeer gewekt! Ach, dat de dood uit deernis, om Haar lichaams wil haar naderkom! - Helaas, zy moèst rampzalig wezen. florinde ontwaakte. Maar nadezen Heeft nimmer sterv'ling eenig woord Van haar vertrokken lip gehoord, De droeve maagd bleef stom: 't Zij dat de schriklijkheid dier nacht 't Beweeglijk spraaklid had ontkracht, Hetzij ze 't droef verhaal vermeed Van wat haar troostloos wezen deed - Zy sprak niet; - in gebeden sleet Zy al haar dagen en in weenen; - De smart ontvleeschte 't zacht gezicht, En bracht dé magerte in haar leên; Zy smolt als lentesneeuw voor 't licht, En kwijnde zacht en langzaam heen: Zy leek een doode uit 't graf verschenen: Een enkle nacht had al heur hair Vergrijsd, 't was die waarin hy was verdwenen! Zoo leed ze en kwijnde nog een jaar. De Teering - ijslijkste aller kwalen - Heeft voor 't gezicht een zachten schijn: Zy nadert niet met felle pijn, Maar foltert langzaam slechts; zy tergt De leefkracht met geen schokken; maar Vermoeit haar, mat haar af; zy vergt Haar offers traag maar weerloos; zy Betoont geduld en medelij' En huichelt met den slag te dralen, Maar ze eischt haar buit geheel; eerst dan, Als 't offer niets meer lijden kàn, De laatste vezel van 't bestaan Haar laatste kracht ten prooi geeft aan Haar beul, is 't monster welvoldaan, En mag zijn buit ter aarde dalen. - Zoo ging 't florinde; nog één jaar Behoefde er, om haar gantsch te sloopen - Toen ging 't herbergzaam graf haar open, En was er vrede en rust voor haar. XXIII. En jose - jose? - Niemand zag Hem immer weêr, by nacht noch dag, In bosch noch veld, op berg noch dal, In legerkamp, noch stedewal. Had hy zijn levensdraad verkort? Zich hooploos in den stroom gestort? Of, in een woest, verborgen oord, Zich-zelv' met eigen hand vermoord? Had hy een vreemde kust gezocht, Dat hy er 't leven enden mocht? Geen stervling die hem wederzag, Of kondschap wegdroeg van zijn lot Op aarde. - Maar na jaar en dag, Vondt m', in een Pyreneesche grot, Het lijk eens mans gestrekt op de aard, En vóór hem - een gebroken zwaard. Haarlem, April .

Aanmelden|Misbruik melden|Pagina afdrukken|Toegang verwijderen|Mogelijk gemaakt door Google Sites